Toen ik mijn man een aantal jaren geleden vroeg wat hij van mijn nieuwe outfit vond zei hij: “je bent prachtig, het is alleen zo jammer dat je het zelf toch niet geloofd, wat ik ook zeg”. Bij mij ging deze zin het ene oor in en het andere weer uit. Dat hij me prachtig vond bleef wel geteld 20 seconden hangen en daarna kwamen de twijfels weer.
Nu, jaren later en waarschijnlijk ook wat wijzer ben ik me er bewust van geworden dat ik het nog steeds niet geloof wanneer iemand iets positiefs over mijn uiterlijk zegt. Natuurlijk voel ik me gevlijd en blijft het wat langer hangen dan 20 seconden maar tegelijkertijd zegt dat kleine duiveltje op mijn schouder; mijn haren zijn misschien mooi maar er mogen best wat kilo’s af.
In mijn werk kom ik dagelijks in aanraking met vrouwen in alle soorten en maten en werkelijk (bijna) niemand vind zichzelf goed zoals ze is. Wanneer ik na een behandeling een vrouw weer in haar kracht heb gezet door het geven van ontspanning, tips of met de juiste make-up straalt ze van binnen en van buiten. Haar zelfvertrouwen is toegenomen. Maar, hoe lang duurt dit? Tot ze de drempel van mijn praktijk over is?
Hoe jammer is het dat we vaak bezig zijn onze negatieve kanten te benoemen en daardoor deze juist extra onder de aandacht brengen. Waarom maken wij vrouwen het ons zo moeilijk? Zit het in onze aard om zo te denken? Is het ons aangeleerd door onze moeders? Dachten zij dan ook al op deze manier? Is het onze omgeving die er voor zorgt dat we niet trots zijn op ons zelf?
Er zijn een heleboel wetenschappelijk inzichten die een verklaring geven waarom vrouwen zo zijn of zijn geworden. In de wetenschap praten ze over een minderwaardigheidscomplex. Dit is niet wat ik bedoel. Ik voel me prima, ben best tevreden maar kan nooit met overtuiging zeggen dat ik echt blij ben met mezelf, er is altijd wel een min puntje. Ik snap dat je er leuk uit wil zien, je op je gezondheid moet letten maar wel tot op zekere hoogte. Waarom streven we allemaal naar perfectie? De weg naar de felbegeerde volmaaktheid zit vol hobbels en bereiken we dus zelden. We zouden er voor moeten zorgen dat het min puntje wat wij zelf zien, niet ons hele doen en laten beïnvloed en een grote stip wordt.
Hoe kunnen we dat veranderen?
Om mij heen hoor ik mensen zeggen dat ze wat minder kritisch willen zijn op anderen maar zullen we vooral niet vergeten dat we ook minder kritisch op onszelf mogen zijn. Het is tijd om verandering te brengen in de manier waarop we naar onszelf kijken. Het gevoel dat we niet goed genoeg zijn omdat we er misschien niet uitzien als een topmodel of omdat we gewoon weg ouder worden en onze huid de eerste tekenen van het ouder worden laat zien is gebaseerd op onzin. Iedereen heeft positieve en negatieve uiterlijkheden en eigenschappen, dat maakt jou uniek, wees trots op wie je bent, wat je kan.
Bezorg jezelf een goed gevoel door wat tijd in te plannen om je te laten verwennen, laat je wenkbrauwen epileren, onderga een fijne massage, krijg de aandacht die je verdient maar wees vooral tevreden. Laat het ultieme, vaak niet haalbare los. Denk ook eens: het is goed zoals ik ben.
Neem wanneer iemand een compliment maakt deze in ontvangst, wees de persoon die ze maakt dankbaar en trek ze niet in twijfel, groei ervan. Kijk wat vaker in de spiegel naar waar je wel tevreden mee bent. Het doet wonderen voor je, wanneer je positief denkt voelt het ook positief. Je zult zien dat je gezicht gaat stralen, je ogen beginnen te glimmen, je recht je schouders. Vrouwen die positief denken over zichzelf zijn gelukkiger, gezonder, gezelliger en een inspiratie voor anderen. Willen we niet allemaal zo’n vrouw zijn!